Το γραμμικό πάρκο του ποταμού Γαρίλλη.
Από την οδό Φεγίζι Πάσα στην Λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού ή στην οδό Αποστόλου Βαρνάβα.
1526 λέξεις. Εικόνες παρμένες από συλλογή βίντεο. Ενδεικτικά.

Στο σημείο που προσεγγίζω τον ποδηλατοδρόμο υπάρχει ένα παγκάκι. Εδώ έχω κάνει παύση.
Προσαρμόζω τη μηχανή. Φωτογραφική.
Ξεκινώ.
Δύο χωριστοί οδοί. Ένα για δίκυκλα το άλλο για δίποδα. Σε διάφορες περιπτώσεις συναντιόνται και
κάποια τετράποδα.
Δύο ξεχωριστοί οδοί:
-Κόκκινη λωρίδα, τα ποδήλατα.
-Γκρίζα μπλοκ, ο πεζός και το κατοικίδιο.
-Κίτρινο τουβλάκι με κοιλότητες για τον πεζό που τυγχάνει να είναι και τυφλός.

Σειρές από φυτά. Δεξιά και αριστερά. Θάμνοι. Ποικιλία. Πολλά λουλούδια. Κάποια δέντρα. Τα μεγάλα
δέντρα, είναι σαν αποτύπωμα της φύσης που προϋπήρχε. Τα μικρά, είναι μικρά. Νέα βλάστηση.
Ελεγχόμενη.
Θα περάσω κάτω από την γέφυρα που δεν επιθυμώ να διαβαίνω με το δίκυκλο.
Άμα φτάσεις το τέρμα αυτής της ευθείας καλείσαι να διαλέξεις.
Δεξιά ή αριστερά.
Πάντα πάω αριστερά. Δεν ξέρω τι υπάρχει δεξιά.
Δεν χρειάστηκε να μάθω.

Στρίβοντας αριστερά, ξεκινά η οργανική διαδρομή. Ανάμεσα σε ένα σχολείο και ένα σπίτι με δίκλινη
οροφή, ξύλινες περσιάνες και ευωδία από ένα γιασεμί. Ήταν επιλογή των δημιουργών αυτή η
μορφολογία? Σίγουρα ο ποταμός Γαρύλλης είχε δώσει τις κατευθυντήριες…
Η δημιουργία μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο. Το πλάτος εδώ δεν υπερβαίνει τα 2 μέτρα.
Δεν το έχω μετρήσει.
Με το μάτι…
Εδώ έχει εξαφανιστεί η κόκκινη λωρίδα. Ο ποδηλατοδρόμος γίνεται ένα με τον πεζόδρομο. Ποτέ δεν
δυσκολεύτηκα με τους πεζούς για θέμα προτεραιότητας. Σέβεται ο ένας τον άλλο.
Σε σημεία όπου υπάρχει η κόκκινη λωρίδα και υπάρχει και ο πεζόδρομος, μαζί με σειρά από θάμνους
για διαχωρισμό, χάνεται η νόηση.
Πεζοί στέκονται στον ποδηλατοδρόμο, χασομερώντας, θέτοντας και το ποδήλατο και τον εαυτό τους
σε κίνδυνο.
Δεν ξέρω αν συσχετίζεται ο διαχωρισμός με την έλλειψη νόησης.
Λένε ότι όταν δεν υπάρχουν κανόνες ο άνθρωπος το έχει έμφυτο του να είναι πιο σεβάσμιος προς του
συνανθρώπους του.
Δεν είναι επί του θέματος.
Προχωρώ.

Παγκάκια. Μινιμαλιστικά φωτιστικά. Συχνά, κάλαθοι απορριμμάτων. Η φύση κυριαρχεί. Η φύση
κυριαρχεί και έχει ως παρέα τον κούγκραινο, με άγρια επιφάνεια τοίχο του γειτονικού σχολείου. Σε
σημεία φαίνονται και οι κολώνες του.

Ξανά ο διαχωρισμός.
Σειρές.
Από δεξιά. Σειρά από άσφαλτο, σειρά από πεζοδρόμιο, σειρά από θάμνους ύψους μέχρι το γόνατο,
κάθε τόσο ένας φίκος, σειρά ποδηλατοδρόμου, σειρά από θάμνους ύψους μέχρι το γόνατο, κάθε τόσο
μια ελιά, σειρά από πεζοδρόμιο, σειρά από κατοικίες. Δεν ξέρω τις άλλες σειρές.
Οι φίκοι είναι πολύ δημοφιλείς τελευταία. Μεγαλώνουν γρήγορα, φουντώνουν πυκνά και δεν θέλουν
συντήρηση. Αυτή η μανία με τη ταχύτητα. Όλα να γίνονται γρήγορα. Απέναντι τους ελιές. 50 χρονών
τουλάχιστον. Το ακριβώς αντίθετο του φίκου. Χρειάζονται χρόνο. Πολύ χρόνο και περιποίηση.

Στο τέρμα του δρόμου για να μπορώ να διασταυρώσω πρέπει:
(1) να ελαττώσω ταχύτητα, (2) να στρίψω λίγο αριστερά μπαίνοντας έτσι στο ρόλο του πεζού,(3) να
κοιτάξω «δεξιά, αριστερά και πάλι δεξιά» (4) να κατεβώ από το πεζοδρόμιο, (5) να διασταυρώσω, (6)
να ανεβώ το πεζοδρόμιο, (7) να κάνω λίγο δεξιά, να μπω και πάλι στον ποδηλατοδρόμο και ακολούθως
(8) επιστρέφω στην ταχύτητα που είχα.
Αυτά τα 8 στάδια επαναλαμβάνονται αρκετές φορές σε αυτή τη διαδρομή. Την πρώτη φορά που την
είχα κάνει, κριτίκαρα τους δημιουργούς που αναγκάζουν τον ποδηλάτη να περνά αυτά τα στάδια.
Βλέποντας όμως, πως οι οδηγοί δεν βιάζονται να σταματήσουν, σχεδόν ποτέ, σαν έρθουν αντιμέτωποι
με διασταύρωση πεζών, σκέφτηκα πως αν δεν ήμουν αναγκασμένη να ελαττώσω ταχύτητα πιθανώς
να εισερχόμουνα στον δρόμο χωρίς να κοιτάξω, δεξιά, αριστερά και πάλι δεξιά.
Θα γινόμουνα μάρτυρας των ποδηλατιστών.
Δεν ξέρω αν είναι προμελετημένη η κίνηση στον σχεδιασμό, πάντως σήμερα αποδέχτηκα τα 8 στάδια.
Τα απολαμβάνω κιόλας.

Δίποδο με τετράποδο! Το γραμμικό πάρκο παρέχει αυτή την υπηρεσία. Τόπος για τους ιδιοκτήτες
τετράποδων. Δεν την βλέπω να κρατάει σακουλάκια για τα κόπρανα του σκύλου της. Το πάρκο έχει
ειδικούς κάδους απορριμμάτων για κόπρανα. Όπως πολλοί άλλοι, δεν θα μαζεύει τα κόπρανα του
σκύλου της.
Ο Γαρίλλης είναι γεμάτος κοπριά.
Διόρθωση.
Την μια μέρα είναι γεμάτος κοπριά.
Την επόμενη, 2-3 εργάτες των Δήμων, που φοράνε κόκκινη ολόσωμη στολή μαζεύουν.
Μαζεύουν αγριόχορτα. Μαζεύουν αποτσίγαρα. Μαζεύουν τα κόπρανα του σκύλου της.
Δεν έχω λόγια.

Η βιοποικιλότητα! Σε αυτό το σημείο μου έχει τύχει ακρίδες να πηδήξουν επάνω μου. Το ποδήλατο
μου είναι πράσινο. Πράσινο έντονο. Σαν τα φρέσκα φύλλα που καταβροχθίζει μια ακρίδα. Πιθανώς να
νόμισαν πως είμαι κινούμενο σνακ.
Τρόμαξα.
Επέζησα.
Στο τέρμα φτάνω την Λεωφόρο Μακαρίου. Στη γωνιά της Πυροσβεστικής Μονάδας. Βλέπω τους
πυροσβέστες να πίνουν καφέ.
(1) Φτάνω τη διάβαση πεζών. (2) Ο Σταμάτης. (3) Πατώ το κουμπάκι. (4) Περιμένω (5) Ο Γρηγόρης. (6)
Κατεβαίνω το πεζοδρόμιο (7) Διασταυρώνω (8) Ανεβαίνω το πεζοδρόμιο.
Τα 8 στάδια λίγο διαφοροποιημένα.

Συνεχίζω τη πορεία μου. Οδεύω βόρεια. Η διαδρομή μετατρέπεται σε ράμπα που με οδηγεί σε ένα
πάρκο 1.5 μέτρα κάτω από το ύψος του δρόμου.
Στροφή.

Ακολούθως μια άλλη ράμπα με ανεβάζει στο ύψος του δρόμου. Δυτικά.
Το κάνει αυτό η διαδρομή, σε διάφορες περιπτώσεις.
Μου θυμίζει παραδείγματα ιαπωνικής αρχιτεκτονικής- πιο εμφανής στους κήπους, όπου σε διάφορα
σημεία, οι Ιάπωνες εντάσσουν στοιχεία λαβύρινθου, ανόδου και καθόδου, επεκτείνοντας έτσι τον
χρόνο που χρειάζεται να βιώσεις τον χώρο, δίνοντας ταυτόχρονα την αίσθηση ότι ο χώρος είναι
μεγαλύτερος.
Περισσότερος χρόνος να βιώσεις κάτι=Μεγαλύτερος χώρος όπου το βιώνεις.
Κάπως έτσι.
Δεν νομίζω να ήταν η πρόθεσή τους εδώ. Κάποιοι το κάνουν πρόθεσή τους.
Καλό να το ξέρουμε.

Συνεχίζω τη πορεία. Διάπλατη ορατότητα. Εδώ οι σειρές των κτιρίων είναι αποστασιοποιημένες από
τον ποταμό/ποδήλατο/πεζό/δρόμος.
Στο βάθος αριστερά, μεταλλική, γαλάζια, με ξύλινο σανιδωτό ντέκινγκ, μια γέφυρα. Σε προωθεί να
περάσεις από πάνω από τον ποταμό και να βρεθείς σε αδιέξοδο μιας οικιστικής γειτονιάς. Ευκολία για
το ποδήλατο μιας και στο τέρμα αυτής της πορείας υπάρχει ένας συνδυασμός ραμπών που αν δεν
έχεις καλό έλεγχο του ποδηλάτου πιθανώς να χάσεις την ισορροπία σου και να κτυπήσεις.
Συνήθως ακολουθώ τη πολύπλοκη, μη πρακτική ράμπα.
Μου αρέσει η διαδρομή από εκεί.
Καταλήγει στην αυλή ενός σχολείου. Πιθανώς ιδιωτικό. Δεν ξέρω τι σχολείο είναι. Δεν με απασχολεί.
Προχωρώ.
Η μαγεία του Γαρίλλη. Για μένα, είναι η δυνατότητα της βίωσης της πραγματικής όψης των κτιρίων
Ξέρουμε ότι οι όψεις αρχικά ήταν:
ΜΙΑ συνεχόμενη όψη.
Ακολούθως η ΜΙΑ όψη γίνανε ΤΕΣΣΕΡΙΣ.
Σε αρκετές περιπτώσεις στα μισά οικόπεδα είναι ΤΡΕΙΣ.
Η 1η όψη είναι η πρόσοψη. Η όψη επί του δρόμου.
Η 2η και 3η όψεις είναι οι πλαϊνές οι οποίες είναι κάθετες του δρόμου και εμφανής στο περαστικό μάτι-
εκτός αν είναι σε μισό οικόπεδο όπου η μία εκ των δύο εφάπτεται της γειτονικής οικοδομής.
Η 4η όψη είναι η πίσω όψη. Στα κτίρια του ’80-’90 τα οποία είναι σε μισό οικόπεδο και είναι διώροφα,
εδώ βρίσκει κανείς την κουζίνα. Η καρδιά του σπιτιού εφάπτεται της 4ης όψης. Κρυμμένη.
Σε άλλες μονώροφες ή διώροφες κατοικίες σωστών οικοπέδων, στη 4η όψη βρίσκει κανείς και τα
υπνοδωμάτια όπως επίσης και κανένα λουτρό.
Υπάρχουν και άλλες τυπολογίες.
Τις αναφερόμενες τις έχω συναντήσει στις γειτονιές του Γαρίλλη.
Η 4η όψη, κατά κανόνα, δεν είναι προσεγγίσιμη. Εκτός αν το σπίτι σου ανήκει στις σειρές οι οποίες είναι
παράλληλες και εφαπτόμενες του Γαρίλλη.
Στην 4η όψη θα δεις το χάος της πραγματικής ζωής του κάθε νοικοκυριού.
Η 4η όψη είναι κατά κανόνα η πραγματική όψη του νοικοκυριού.

Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από τους ενοίκους αυτών των κατοικιών ένιωσαν παραβίαση της
προσωπικής τους ζωής.
Η έκθεση της 4ης όψης προς το κοινό τους έχει κάνει να δημιουργήσουν περιτοιχίσματα με όλων των
ειδών υλικά. Κάποιοι επιλέγουν φυσικά μέσα, αναρριχητικά πάνω σε λεπτούς μεταλλικούς φράκτες,
κάποιοι ξύλινα μπαγδατί με ή χωρίς αναρριχητικά, άλλοι φράχτες από μπαμπού που μπορεί να
αγοραστούν από το Τζάμπο. Κακοτεχνίες. Κάποιες καλές.
Προχωρώ.
Οι κατοικίες φλυαρούν εικαστικά και με ζαλίζουν. Μου αρέσει το χάος αλλά ταυτόχρονα κουράζει.
Επικεντρώνομαι στον ποταμό. Τα δέντρα που έχουν φυτευτεί θα μεγαλώσουν και θα δοθεί τάξη στο
χάος…

2 εργάτες του δήμου.
Επιδιόρθωση χαραμάδων του ποδηλατοδρόμου. Η αρχική μορφή του αποτυπώματος του χρόνου, η
χαραμάδα, καλύπτεται.
Ο ένας εργάτης κρατάει μάστιχο. Ο άλλος σακούλια με κόκκινο πετραδάκι.
Ο επίδεσμος του ποδηλατοδρόμου. Το νέο αποτύπωμα χρόνου.
Η διαφορά στα χρώματα του υφιστάμενου κόκκινου με του νέου, σηματοδοτεί το πέρασμα του
χρόνου. Σηματοδοτεί το ππατσιάρισμα της ζημιάς.

Ανηφοριά. Απότομη κλίση. Ήδη έχω περάσει τα μισά της διαδρομής.
Εξουθένωση.
Αυτή η ανηφοριά δεν βοηθά.
Στο τέρμα της ανηφοριάς, τα 8 στάδια. Πρέπει (1) να ελαττώσω ταχύτητα –έχω ήδη ελαττώσει λόγω
της ανηφοριάς, (2) να στρίψω λίγο αριστερά μπαίνοντας έτσι στο ρόλο του πεζού,(3) να κοιτάξω
«δεξιά, αριστερά και πάλι δεξιά» (4) να κατεβώ από το πεζοδρόμιο, (5) να διασταυρώσω, (6) να ανεβώ
το πεζοδρόμιο, (7) να κάνω λίγο δεξιά, να μπω και πάλι στον ποδηλατοδρόμο και ακολούθως (8)
επιστρέφω στην ταχύτητα που είχα.

Άντρας με καροτσάκι βρέφους. Κανονικά υπάρχει περισσότερος κόσμος στον Γαρίλλη.
Αυτή τη στιγμή έχουν κτυπήσει κάρτα κάπου και εργάζονται.
Προχωρώ.
Περνώ ένα πάρκο.
Διαβαίνω μια μικρή γέφυρα.
Ποδηλατώ.
Δεν παρατηρώ πολλά πλέον. Έχω κουραστεί.
Δεξιά ή αριστερά. Δεξιά οδηγεί προς Μακεδονίας. Αριστερά προς το 5ο δημοτικό.
Το 5ο δημοτικό. Δεν ήξερα το όνομά του. Το έψαξα.
Και οι δύο επιλογές επιβάλλουν την μετατροπή του ποδηλάτου σε μηχανοκίνητο ή πεζό.
Την πρώτη φορά συγχίστηκα. Δεν ήξερα που να πάω. Πώς να διασταυρώσω? Τελειώνει έτσι απότομα?
Αφού είμαι σίγουρη ότι ο Γαρίλλης προεκτείνεται μέχρι και τα Πολεμίδια. Πού να πάω?
Ρώτησα. Μου εξήγησαν ότι ο Γαρίλλης δεν έχει ολοκληρωθεί. Διάφορα είναι τα σημεία που μπορούν
να χαρακτηριστούν ως λίμπο.
Ευτυχώς. Αγχώθηκα ότι θα το αφήσουν έτσι.
Υπάρχει συνέχεια.
Η εμπειρία της πόλης είναι συνεχής.